Tussendoortje - Aandacht
‘Wat het zwaarst is, moet het zwaarst wegen. Ik hoor het mijn vader nog zeggen, als ik vroeger weer eens een keus moest maken die ik lastig vond.
'Papa, ga je met mij voetballen?' Twee ogen kijken me hoopvol aan vanonder zijn halflange haar. 'We gaan toch nog niet eten.'
Ik ben net thuis van een dag vol afspraken. Het eten staat op, vanavond moet ik ook nog de deur uit. Eigenlijk wilde ik even zitten, zat van de dag. Beetje rust als het even kan. Mijn vrouw spreken.
Ik zie zeven lentes hoop voor me staan en het schiet door me heen; wat voor vader wil je zijn? 'Kom, naar buiten!'
We rennen, scoren, lachen en joelen. Een kwartier lang is er niets anders op de wereld.
's Avonds bij het bedritueel zie ik hem weer glunderen bij de vraag: 'Wat was je stomste en wat was het leukste ding vandaag?' 'Het leukste vond ik voetballen met papa.'
Wat het zwaarst is, moet het zwaarst wegen. En soms voelt dat onverwacht licht.
En ik neem me weer voor om door de dag heen ruimte te houden voor toevalligheden en echte aandacht. Niet alleen voor mijn kids maar voor elke ontmoeting vandaag.
En ik besef me ook dat het niet altijd zo makkelijk is als het lijkt in een column van een paar woorden. Ondanks goede intenties. En dat er veel mis kan gaan in een leven, veel zorgen in de weg kunnen zitten. Laten we juist dan elkaar wat tijd en aandacht geven. Het kan zoveel helpen.