Israël & onze gemeente - Psalmen
De unieke verbondenheid tussen kerk en synagoge wordt misschien wel nergens zo duidelijk zichtbaar als in de omgang met de psalmen. Als we maar blijven beseffen dat we de psalmen niet overgenomen hebben van Israël, maar dat we ze met hen meelezen, meezingen en meebidden. Het was terloops in zijn lezing op een gemeenteavond dat de rabbijn de woorden aanhaalde: ‘Mijn God, mijn God, waarom hebt U mij verlaten?’ Bij de vragenronde na de pauze zei één van de aanwezigen: ‘Wat bijzonder dat u Jezus citeerde!’ ‘Nee hoor’, was zijn reactie, ‘ik citeerde Jezus niet, ik citeerde de psalmen, net als Jezus deed.’
De 150 psalmen die in het gelijknamige Bijbelboek in het Oude Testament staan, hebben altijd een belangrijke rol gespeeld in de christelijke traditie. Niet in de laatste plaats in het dagelijkse gebed. In veel kloosters wordt elke twee weken het hele psalmboek gereciteerd en vormen deze oude woorden het denken en bidden. Maar ook in de zondagse eredienst speelt in de protestantse traditie het zingen van de psalmen een belangrijke rol. Vooral de ouderen onder ons kregen de psalmen vaak thuis al met de paplepel ingegoten en hebben ze uit het hoofd geleerd. Soms zelfs twee per week: een op school en een op de zondagsschool. En wie weleens een kerkdienst in een verpleeghuis heeft meegemaakt, weet dat juist het zingen van een psalm nog herkenning kan oproepen, als een gesprek soms al lang niet meer mogelijk is.